ခေရအုိက ႏွစ္သိမ္႕
ေလညွင္းေတြက ေတးဆုိ
ဇီ၀ပ်ဳိေတြက က,ျပ
တစတစနဲ႔
ဘ၀ဘ၀ေတြက
အလွအလွေလးေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္
လက္ေခ်ာင္းေတြကလည္း
ရက္ေပါင္းေတြကို နီးလာေစတယ္
သံႏွင္႔ေရာတဲ႔
သံေယာဇဥ္ေတြကလည္း
ျပန္ေရးခက္တဲ႔ ကဗ်ာလုိ
သံေခ်းတက္လာတယ္
ဒါဟာ
အထည္းက်န္ျခင္းရဲ႕ အရသာလား
ျပဳိင္ပြဲတစ္ခုရဲ႔ အရံခုံက ငါ႕ကုိ
ေသဆုံးသြားမယ္႔ ဆညး္ဆာေတြကေတာင္
လက္ျပႏွဳတ္ဆက္မွဳမျပဳ
မရဏညေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ လဲျပဳိခ်ိန္
တရံတစ္ခါက ပုစၦာေတြကုိ အေျဖရွာၾကည္႕တယ္
အခါတုိင္း
ေခ်ာင္းၾကည္႕တတ္တဲ႔ လရိပ္ပ်ဳိကေတာင္
အားမနာတမ္း အလင္းမဲ႔ခဲ႔ရတယ္
ငါ႔စာမ်က္ႏွာေတြ
ငါ႔ အနာဂတ္ေတြ
ေပ်ာက္ဆုံးဆဲ သူပုံရိပ္ေတြ
ဘယ္မွာ လဲကြယ္
အခု ငါၾကားေနတာ
သူမ နက္ဂတစ္သံစဥ္ေတြပဲ
ဒါဟာ အထညး္က်န္ျခင္းရဲ႔ အရသာလား ။
ေနာက္ ၀ဋ္ဆုိတာေလ
မက္ေလာက္စရာ ဆုိတာ
တစ္ကြက္ခ်ာၾကည္႕ရင္ေတာင္
အသက္ပါညိေလာက္ရဲ႔
မ်က္ရည္နဲ႔ေရာတဲ႔ မုိးစက္ေတြ က
ပုိးစုိးပက္စက္ ခဏခဏပဲ
ေမးၾကပါတယ္
အားနာပါတယ္ လုိ႕
ကေလးနဲ႔ေခြးေပါတဲ႔ ဇာတိကို
ဖာသိ ဖာသာ ေနၾကည္႔ေပမယ္႔
အညာမိသလုိ အထာသိလုူေတြကုိ ''အားနာပါတယ္ ''
အရသာမဲ႔တဲ႔ အထည္းက်န္မွဳကို
လက္တြဲျဖဳတ္လုိ႕
ငါကုိ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြေပးသနားၾကပါ။
