ေ၀ဒနာအတိ ရင္မွာရွိတယ္
ဘယ္ခါထိ ရက္စက္မလဲ
ေၾကကြဲသံတိတ္တိတ္
ၾကိတ္မွိတ္ျပီးခံစား
အျမင္၀ါး
အထင္မွား
သခင္အနားမွာ အရိပ္ေတြေလ
တိတ္ဆိတ္ေနခဲ႕ တဲ႔ အတိတ္
မုိးနိမိတ္ရဲ႕ ထိုးဆိတ္မွဳေအာက္မွာ
တဖန္ရွင္သန္ခဲ႕ျပန္ေတာ့
ထီးတစ္လက္
ဖိနပ္ တစ္ဖက္
ပါးကြက္တစ္ရံ
အျပဳံးတစ္ပြင္႔
အနမ္းတစ္စုံ
သီကုံးလုိ႕ မရေပမယ္႕ ကုန္ဆုံးခဲ႕ျပီေလ
ပစၥလကၡတ္ ပစၥဳပ္ပန္ရဲ႕
မုိးစက္တုိ႕ က ကူလုိ႔ငို
အလ်ဳိလ်ဳိထြက္သြား ရင္ထဲက ေသာကမ်ား
အလြမ္းေတြ ေခါက္
အနမ္းေတြ ေျဖာက္
အနာစာ မရွိတဲ႔ အနာဂတ္အတြက္
ပစၥဳပ္ပန္တည္႔တည္႔ကုိပ်ံသန္းရဦးမယ္
………………………………..
ငါ႕ပစၥဳပ္ပန္ကုိ ငါဖန္ဆင္းရဦးမွာမုိ႕။
